Każdego roku późną jesienią w leśnikach budzi się żyłka odkrywcy. Wraz z pracownikami Zakładów Usług Leśnych przeczesują glebę, chociaż najlepiej, gdyby niczego nie znaleźli, wtedy las byłby bezpieczny a leśnik spał spokojnie.

Mowa o jesiennych poszukiwaniach szkodników pierwotnych sosny, czyli owadów żerujących na drzewach żywych, nieosłabionych, zjadających przede wszystkim liście (inaczej foliofagów).

W każdym leśnictwie wyznacza się tzw. powierzchnie kontrolne, w określonych drzewostanach, w wieku powyżej 20 lat. Zaopatrujemy się w pazurki ogrodnicze, pudełko na znaleziska oraz ramkę. W Nadleśnictwie Tuchola stosuje się najnowszą metodę dwóch drzew, pod którymi wyznaczamy prostokąt o wymiarach 2,6x1 m. Przeszukujemy ściołę
i wierzchnie warstwy gleby oraz spękania kory w dolnej części pnia. Na różnych głębokościach i odległościach od pnia mogą się kryć gąsienice,poczwarki i kokony m. in.:

1. strzygoni choinówki (Panolis flammea)

2. siwiotka borowca      (Hyloicus pinastri)

3. barczatki sosnówki   (Dendrolimus pini)

4. osnui gwiaździstej    (Acantholyda posticalis)

5. poprocha cetyniaka  (Bupalus piniarius)

6. boreczników              (Diprion sp.)

Wszystkie zebrane próby przekazywane są do Zakładu Ochrony Lasu, gdzie tworzy się

zestawienie powierzchni zagrożonych i dalszy plan działania.

Po więcej szczegółów zapraszamy do Instrukcji Ochrony Lasu (Tom II), dostępnej pod linkiem: